BÜLENT TEKİN

BÜLENT TEKİN          1954 yılında Mardin’in Derik ilçesinde doğdu. İDMMA(Galatasaray) Kimya Mühendisliği ve ODTÜ(Gaziantep Kampusu) İnşaat Mühendisliği mezunudur. Edebiyatçılar Derneği, BESAM, TYS ve PEN üyesidir. Halen Gırgır Dergisi’nde yazmaktadır. Yayımlanmış eserleri: Kızıldan Sarıya(şiir), Tarih Tarih Olsun(şiir), Sevdanla Yaşayacaksan(şiir), Kral Situ’nun Hikâyesi(roman), Barışla Güzeldir Sevdam(şiir), Feyyo’nun Felsefesi(roman), Ölümü Vurmak Güneşi Öpmek(şiir), Bir Türkiye Çıkmazı(deneme), Kartal Yuvası(tarihi roman).

BÜLENT TEKİN

AYDINLIK VE KARANLIK

            Tezkere öncesi Aktütün Karakolu’na (Bezelê) baskın: 17 asker şehit! Tezkere sonrası Diyarbakır’da polis otobüsünün delik deşik edilmesi, 5 şehit daha. Yalnızca ölümün kokusu duyuluyor bu kadim topraklarda. Ölümün adı çok geçiyor. Gün boyu, akşam, gece, şafak ve yeni bir günde. Sadece ölüm kutsanmak isteniyor. Sanki ölüm aydınlatacak bu ülkeyi. Ölüm!

            Politikacılar, ekâbirler ve varlıklı insanların ağzından düşmeyen vatan, millet, devlet sözcüklerine karşın ölen çocuklar ezgin, ezilmiş, altta kalmış gariban çocukları; kimsesizler, varoşlarda yaşayanlar. Şehirde yaşıyor ama şehir yaşantısı içinde olmayanlar… Höyküre höyküre ağlıyor analar şehit tabutlarına sarılarak. Hemen yanı başlarında politikacıların, ekâbirlerin timsah gözyaşları. Ve yine nutuklar: Vatan, millet, devlet! Gariban anaların doğuracak nasıl olsa çok çocukları var. O halde ölecek daha çok insanımız var. Yaşasın ölüm(!) Nasıl olsa ölen benim çocuğum değil, nasıl olsa ölen politikacının, ekâbirin, yöneticinin değil…

            Ölümü, şiddeti, kanı, terörü kutsamak, fetişistleştirmek, çalımlı çalımlı adalet ve birlik nutukları atmak ve timsah gözyaşları akıtmak içi kan ağlayan anaların yanında. Doğrusu büyük bir pişkinlik ya da en doğrusu-belki-büyük bir ustalık. Çivi çiviyi söker politikasıyla kanın kanla temizlenmesi hiç görülmedi bu darı dünyada. Hayır, hayır, hayır… O zaman, adil ve eşitlikçi bir yaşamdan başka bir çözümü yok bu musibetin.

            Silah, kan, ölüm, hamaset nutuklarının art arda ve an be an yükseldiği bu ülkede, ölüme giden çocuğunu memeleri arasında yatıran annelerin çığlığını kimse duymuyor. Kulaklar sağır, gözler pörtlemiş… Bakıyor ama görmüyor. Oysa hepimiz yüzümüzün, anlımızın, gözlerimizin üstünde şavkıyacak bir avuç aydınlık peşindeyiz. İyi, adil bir ülke ve şerefli bir yaşam. Musibetli günleri geride bırakıp onurlu bir yaşamın içinde kaybolmanın derdindeyiz. Oysa birileri ölümden, kandan beslenmek, millet, devlet, ülke, ırk, dil, bayrak hamaset nutuklarının ucu bucağı olmayan tekrarlarında kişisel zenginlikler peşinde.

            Dupduru sabahlarla, ipil ipil geceleri olan bu ülkede çisentiler altında, hafif rüzgârda, kar serpişirken, güneş veya ay şavkıyınca çocuklarımızla, sevdiklerimizle, kardeşlerimizle yürümek istiyoruz. Ve bir edebiyatçının-bu musibet anında-yazdıkları da ipil ipil gecelerde şavkıyan ay ve yıldızlar gibi, gün ortasında büyük bir sini gibi aydınlık olmalı; yazdıkları aydınlık yaymalı…

            Ve bu kadim topraklarda yeteri kadar kan döküldü zaten. Binyıllardır kan, ırmaklarının, yayların, ormanlarının, otlarının, çimenlerinin, tepelerinin, kayalarının, mağaralarının, dağlarının rengini değiştirdi bu büyük ülkenin. Artık sözün, ifadenin gücü gelmeli. Ruhları esir alacak, şiddete, kana, ölüme, ölmeye, öldürmeye sığınak olan karanlığın adamı mı olacağız? Sevgi, saygı, aşk, kardeşlik, barış aydınlık; ölme, öldürme, ölümün ustası karanlık… Aydınlık, karanlık? Hangisi bizim dostumuz? Körleşme, sağırlaşma, dilsizleşme duvarlarını yıkacak aydınlık mı? Öldürmelerin ustası karanlık mı? Hangisi? Bu kadim topraklar yorgun ve bitkin… Artık kardeşçe, insanca, barış içinde, sevgiyle, saygıyla söylenen sözlerin, ifadelerin, anlatımların, edebiyatın gücü egemen olmalı.